Herpeswirusy nieodzownie kojarzą się z IBR-IPV i bardzo rzadko związane są ze zmianami patologicznymi na wymieniu. Czasami możemy spotkać zmiany na strzykach, które do złudzenia przypominają odmrożenia i w okresach zimowych często są z nimi mylone. Jednak okazuje się, że często odpowiedzialny jest za nie wirus BHV-2 (Bovine Herpes Virus typ 2).
Schorzenie to dotyka głównie młodych zwierząt, zwłaszcza w pierwszej laktacji lub te, które zostały wprowadzone do stada z zakupu. Większa ilość przypadków pojawia się w stadach naiwnych, niż w tych, gdzie wirus ten bytuje endemicznie od lat.
Rozwój Zakażenia i jego przebieg
Do zakażenia dochodzi przez sprzęt udojowy i obsługę. Najczęściej objawy pojawiają się jesienią i trwają przez całą zimę. Niezbędna do wywołania tego schorzenia jest stosunkowo duża dawka zakaźna wirusa, tak duża, aby mogła ona wniknąć głęboko w skórę strzyka i wywołać zmiany zapalne.
Na początku na skórze strzyków pojawiają się pęcherzyki, które szybko pękają i w ciągu 1-2 dni powstają strupy i owrzodzenia. Mogą one występować na pojedynczym strzyku lub dotykać znacznych połaci wymienia. Zmiany mogą mieć różną wielkość, od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów.
Procesy gojenia rozpoczynają się po około 2 tygodniach. Zmiany mają charakter postępowy, a ze względu na lokalizację zmian, mleko, które je obmywa podczas dojenia upośledza procesy gojenia, co w skrajnych przypadkach doprowadza do martwicy całego strzyka. Najczęściej ze względu na charakter zmian i fakt, że dotykają one młodych zwierząt, które nie są jeszcze przyzwyczajone do doju, dochodzi do rozwoju mastitis, co często kończy się utratą całej ćwiartki. Warto zaznaczyć , że zmiany pojawiające się na wymieniu w przebiegu zakażenia Herpeswirusowego, należą do najcięższych jakie obserwujemy na skórze krów mlecznych. W niektórych stadach, aż 50% zwierząt dotkniętych tą jednostką chorobową, musi zostać wybrakowana. Warto tutaj podkreślić, że jeżeli cielęta są zmienione chorobowo strzyki matek, dotkniętych chorobą, to podobne zmiany rozwiną się w obrębie jamy gębowej młodych.
Rozpoznanie i walka z chorobą
Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na objawach klinicznych. Dodatkowo pora roku i grupa zwierząt, gdzie występuje to schorzenie powinno nasuwać podejrzenie pojawienia się BHV-2. W celu ostatecznego potwierdzenia można pobrać płyn z pęcherzy i wykonać badanie wirusologiczne.
Niestety, na chwilę obecną, nie ma żadnego skutecznego sposobu leczenia zakażeń BHV – 2. Stosuje się terapię miejscową, polegająca na dezynfekcji zmienionych miejsc preparatami opartymi na jodzie i chlorze w celu zabicia wirusa. Równocześnie niektórzy zalecają stosowanie kremów zmiękczających w celu zapobiegania powstawania pęknięć i głębiej sięgających zmian. Możliwe jest zastosowanie szczepionek – na ten moment nie ma żadnego preparatu komercyjnego zarejestrowanego w naszym kraju. Warto tutaj zaznaczyć, że nie ma żadnego udokumentowanego potwierdzenia , że szczepienia na IBR ( czyli BHV-1) zapewniają jakąkolwiek odporność na BHV-2. Po przechorowaniu naturalnego zakażenia odporność na BHV-2 trwa co najmniej 2 lata.
Podstawową metoda zapobiegania jest odpowiednia dezynfekcja aparatów udojowych między kolejnymi krowami, przestrzeganie procedur udojowych i zasad higieny. Dobra organizacja grup technologicznych ma tu również niemałe znaczenie. Powinniśmy przeprowadzić podział tak, żeby pierwiastki po porodzie były oddzielone, od reszty stada i były dojone jako pierwsze, a krowy z objawami chorobowymi na końcu.