Paciorkowce, a w szczególności  Str. uberis, są najczęstszą przyczyną zapaleń klinicznych wymienia u krów. 

Drobnoustroje Clostridium są powszechne w środowisku – w glebie, ściółce, na pastwiskach, w budynkach, a także w przewodach pokarmowych zwierząt i ludzi. Mimo że niektóre występują w organizmach zdrowych zwierząt nie powodując chorób, w określonych warunkach może dojść do gwałtownego namnożenia i produkcji toksyn. Toksyny te są jednymi z najgroźniejszych jakie znamy. 

Czy zdajemy sobie sprawę z tego, jak olbrzymi wpływ na przyszłe efekty, zarówno w produkcji mleka jak i żywca, ma żywienie cieląt? Jak się okazuje, bardzo ważne są pierwsze 60-65 dni ich życia. Okres ten w dużym stopniu determinuje przyszłą produkcję mleka jak i żywca. W tym czasie następuje najbardziej dynamiczny rozwój najważniejszych układów: pokarmowego i odpornościowego oraz, co jest szczególnie istotne, rozwój gruczołu mlekowego determinującego przyszłą wydajność mleczną. 

Według danych niemieckich tylko 27% wszystkich przypadków mastitis wymagało antybiotykoterapii w laktacji, pozostałe 73% w zasuszeniu. Pozostała część 27% krów nie wymagała antybiotykoterapii w zasuszeniu. Takie podejście, gdzie tylko część krów w gospodarstwie dostaje antybiotyki na zasuszenie to SDCT (Selective Dry Cow Therapy). Częstość stosowania terapii SDCT czy BDCT w różnych krajach Europy przedstawia tabela 1. 

Obecnie szacuje się, że zakażenia pałeczkami Salmonella obok zakażeń M.avium subsp. Paratuberculosis i E. coli należą do najczęstszych przyczyn biegunek u bydła. Rodzaj Salmonella obejmuje 2 gatunki: S.enterica i S.bongori. Nas z klinicznego punktu widzenia interesuje gatunek S.enterica, który zawiera 6 podgatunków.